Przymiotniki właściwe, inaczej nazywane przymiotnikami jakościowymi, odgrywają kluczową rolę w języku polskim, pozwalając na precyzyjne opisywanie cech i właściwości rzeczowników. W odróżnieniu od przymiotników dzierżawczych czy liczebników, przymiotniki właściwe nie wskazują na przynależność lub ilość, lecz na charakterystyczne atrybuty danego przedmiotu lub osoby.
Stopniowanie przymiotników właściwych jest ważnym elementem gramatyki polskiej. Możemy wyróżnić trzy stopnie: dodatni (np. dobry), wyższy (np. lepszy) i najwyższy (np. najlepszy). Stopień wyższy tworzymy zazwyczaj poprzez dodanie przyrostków -szy lub -ejszy, natomiast stopień najwyższy poprzez dodanie przyrostków -szy lub -ejszy do formy stopnia wyższego lub poprzez użycie konstrukcji z „naj-”.
Warto zwrócić uwagę na to, że niektóre przymiotniki właściwe nie podlegają stopniowaniu, np. przymiotniki określające cechy absolutne, takie jak „martwy” czy „żywy”. Inne przymiotniki mogą mieć stopniowanie ograniczone, np. przymiotniki zakończone na -ny, -alny, -arny, które tworzą stopień wyższy i najwyższy w sposób nieregularny.
Przymiotniki właściwe pełnią w zdaniu funkcję określnika, doprecyzowując znaczenie rzeczownika. Mogą występować przed rzeczownikiem (określenie przedstawne) lub po rzeczowniku (określenie orzeczeniowe). W zależności od pozycji, mogą również wpływać na intonację i znaczenie całego zdania.
POLSKI ▼