Ang kalawakan, isang malawak at mahiwagang lugar, ay palaging humihikayat sa imahinasyon ng tao. Mula pa noong sinaunang panahon, ang mga tao ay tumitingala sa mga bituin, nagtataka sa kanilang pinagmulan at kahulugan. Sa wikang Tagalog, ang mga kababalaghan sa kalawakan ay tinatawag na 'kababalaghan sa kalawakan,' isang pariralang nagpapahiwatig ng kanilang misteryoso at kamangha-manghang katangian.
Ang pag-aaral ng kalawakan, na kilala bilang astronomiya, ay isang disiplina na sumasaklaw sa iba't ibang larangan, mula sa pisika at matematika hanggang sa kimika at heolohiya. Ito ay hindi lamang tungkol sa pagmamasid sa mga planeta at bituin, kundi pati na rin sa pag-unawa sa mga batas ng kalikasan na namamahala sa uniberso.
Sa kultura ng Pilipinas, mayaman ang mga kuwento at alamat tungkol sa kalangitan. Maraming mga alamat ang nagpapaliwanag sa pinagmulan ng mga bituin at konstelasyon, kadalasan ay may kaugnayan sa mga diyos at diyosa. Ang mga kuwentong ito ay nagpapakita ng malalim na koneksyon ng mga Pilipino sa kalikasan at sa kosmos.
Ang pag-aaral ng mga kababalaghan sa kalawakan ay hindi lamang nagpapalawak ng ating kaalaman tungkol sa uniberso, kundi pati na rin sa ating sarili. Ito ay nagtuturo sa atin ng pagpapakumbaba, dahil napagtanto natin kung gaano kaliit ang ating lugar sa malawak na kosmos. Ito rin ay nagbibigay inspirasyon sa atin na magtanong, mag-imbestiga, at maghangad ng mas malalim na pag-unawa sa mundo sa ating paligid.