Ang konsepto ng panahon – nakaraan, kasalukuyan, at kinabukasan – ay pundamental sa karanasan ng tao at sa istruktura ng wika. Sa Tagalog, tulad ng sa maraming wika, ang panahon ay ipinapahayag sa pamamagitan ng iba't ibang panlapi at mga salitang nagpapahiwatig ng oras. Hindi lamang ito simpleng pagtukoy sa kung kailan nangyari ang isang bagay, kundi pati na rin ang pag-uugnay nito sa ating mga alaala, kasalukuyang kalagayan, at mga inaasahan.
Ang pag-aaral ng mga panahunan sa Tagalog ay nangangailangan ng pag-unawa sa sistema ng aspektong verbal. Hindi tulad ng ilang wika na may malinaw na paghihiwalay ng mga panahunan, ang Tagalog ay mas nakatuon sa kung paano natatapos o nagpapatuloy ang isang aksyon. Halimbawa, ang paggamit ng 'nag-' ay nagpapahiwatig ng isang aksyon na kasalukuyang ginagawa, habang ang 'um-' ay nagpapahiwatig ng isang nakumpletong aksyon.
Mahalaga ring tandaan ang impluwensya ng kultura sa pagtingin sa panahon. Sa ilang kultura, ang nakaraan ay binibigyang-diin bilang pinagmulan ng karunungan at tradisyon, habang sa iba, ang kinabukasan ay mas pinahahalagahan bilang isang panahon ng pag-asa at pagbabago. Ang mga pananaw na ito ay maaaring makita sa paraan ng paggamit ng wika upang talakayin ang panahon.
FILIPINO ▼