Ang mga bundok at burol ay hindi lamang mga pisikal na anyong lupa; malalim din ang kanilang pagkakaugnay sa kultura at kasaysayan ng Pilipinas. Sa maraming katutubong paniniwala, ang mga bundok ay itinuturing na sagrado, tahanan ng mga espiritu, at pinagmumulan ng buhay. Ang kanilang taas at kalayuan ay nagbibigay ng pakiramdam ng pagiging malapit sa langit at sa mga diyos.
Sa lingguwistika, ang mga salitang tumutukoy sa bundok at burol ay madalas na ginagamit sa mga idyoma at sawikain. Halimbawa, ang pariralang “umabot ng bundok” ay nagpapahiwatig ng pagiging ambisyoso o pagtatangka ng isang bagay na mahirap. Ang pag-aaral ng mga terminong ito ay nagbibigay-daan sa atin na maunawaan ang paraan ng pag-iisip at pagpapahalaga ng mga Pilipino sa kanilang kapaligiran.
Ang heograpiya ng Pilipinas, na binubuo ng libu-libong isla, ay nagresulta sa pagkakaroon ng iba't ibang uri ng bundok at burol. Mula sa matataas na bulkan tulad ng Mayon at Taal, hanggang sa mga malalawak na kabundukan ng Cordillera, bawat isa ay may natatanging katangian at kahalagahan. Ang pag-aaral ng mga anyong lupa na ito ay mahalaga hindi lamang sa heolohiya kundi pati na rin sa pag-unawa sa distribusyon ng populasyon at mga gawaing pang-ekonomiya sa iba't ibang rehiyon.