Ang ulo at mukha ay sentrong bahagi ng ating pagkatao. Hindi lamang ito ang nagtataglay ng ating mga pandama, kundi ito rin ang nagpapahayag ng ating mga damdamin, personalidad, at identidad. Sa wikang Tagalog, mayaman ang bokabularyo na ginagamit upang ilarawan ang iba't ibang bahagi ng ulo at mukha, pati na rin ang mga ekspresyon at kilos nito.
Ang pag-aaral ng leksikon na ito ay hindi lamang tungkol sa pag-alam ng mga pangalan ng mga bahagi ng katawan. Ito rin ay tungkol sa pag-unawa sa mga kultural na kahulugan at simbolismo na kaakibat ng ulo at mukha. Halimbawa, ang 'noo' ay maaaring sumimbolo sa karunungan at paggalang, habang ang 'mata' ay maaaring maging bintana ng kaluluwa.
Sa konteksto ng mga idyoma at ekspresyon, ang ulo at mukha ay madalas na ginagamit upang magpahiwatig ng iba't ibang katangian o sitwasyon. Ang idyomang 'mag-isip ng ulo' ay nangangahulugang magplano o mag-isip nang mabuti. Samantala, ang ekspresyong 'nakatago sa mukha' ay nagpapahiwatig ng pagtatago ng damdamin.
Ang pag-aaral ng leksikon ng ulo at mukha ay nagbibigay-daan sa atin upang mas maunawaan ang paraan ng pag-iisip at pagpapahayag ng mga Pilipino. Ipinapakita nito kung paano ginagamit ang wika upang magpahiwatig ng mga abstract na konsepto at damdamin. Mahalaga ring tandaan na ang mga ekspresyon ng mukha ay maaaring mag-iba depende sa kultura at konteksto.