Ang kalungkutan at dalamhati ay mga unibersal na damdamin na nararanasan ng lahat ng tao. Sa wikang Tagalog, mayroong iba't ibang salita at paraan upang ipahayag ang mga damdaming ito, na sumasalamin sa ating kultura at paniniwala.
Ang “kalungkutan” ay tumutukoy sa isang pangkalahatang pakiramdam ng pagkabahala, pagkadismaya, o pagkawala. Ito ay maaaring sanhi ng iba't ibang bagay, tulad ng pagkawala ng isang mahal sa buhay, pagkabigo sa isang layunin, o paghihirap sa buhay.
Ang “dalamhati” naman ay mas malalim at mas matinding kalungkutan. Ito ay karaniwang nauugnay sa pagkawala ng isang mahal sa buhay at nagdudulot ng matinding sakit at pagdurusa. Ang dalamhati ay isang natural na proseso ng paghilom, ngunit maaaring tumagal ng mahabang panahon.
Sa kulturang Pilipino, ang pagpapahayag ng kalungkutan at dalamhati ay maaaring mag-iba depende sa konteksto at personalidad ng isang tao. May mga taong mas bukas sa pagbabahagi ng kanilang damdamin, habang may mga taong mas pinipiling manahimik at magdalamhati nang mag-isa. Mahalaga na respetuhin ang mga indibidwal na paraan ng pagharap sa kalungkutan.